انجمن بین المللی ایران شناسی در گرجستان
پته دوزی یا سلسله دوزی یا فطه دوزی فرهنگ معین پت (Pat) را این چنین تعریف کرده است: پشم نرمی که از بن موی بز روید و آن را بر شانه آورند و از آن شال بافند. در لغت نامه دهخدا پت به این صورت معنا گردیده است: بز پشم، پشم زیر موی بز، پشم نرمی که از بن موی بز بشانه برآورند و از آن شال و کلاه نمد و کپنک و امثال آن کنند (برهان جهان گیری) کرک، کلک. (جهان گیری). در فرهنگ عمید نیز، پت به معنای کرک، پشم نرمی که از بن موهای بز می روید و از آن پارچه های لطیف می بافند آمده است. بطور کلی پته دوزی به نوعی دوخت اطلاق می شود که تمام زمینه و گاهی قسمت اعظم زمینه با نخ های کرکی الوان یا پشمی یا ابریشمی و به ندرت نخ گلابتون دوخته می شود. پته دوزی که هم اکنون تولید آن در کرمان، سیرجان و رفسنجان رایج است سابقه تولید مشخصی ندارد و هر یک از دست اندرکاران پیدایی آنرا به یک دوره مرتبط می سازند و متأسفانه به دلیل آسیب پذیری منسوجات در برابر عوامل جوی، در موزه های داخلی و خازجی نیز نمونه هایی از پته که بتواند راه گشایمان به کشف سابقه این هنر تا دوره صفویه باشد وجود ندارد ولی مروری در سفرنامه ها بخصوص سفرنامه شاردن این امر را به اثبات می رساند که این نوع دوخت در دوره صفوی، در کرمان رواج کامل داشته و برای مصارف مختلف تولید می گردید. در کتب مختلف هنری، قدیمی ترین پته موجود در دنیا را متعلق به سال ۱۲۸۵ هجری قمری دانسته اند که پته موجود در موزه هنرهای تزئینی خط بطلانی بر این نوع اظهارات می کشد. پته مزبور بصورت سوزنی بوده و تمام زمینه با استفاده از گل های ریزافشان به صورت محرمات جناغی کج با استفاده از نخ های ابریشمی بکار برده شده است.
